Blend in with the locals

Omdat ik nu in de machinekamer zit krijg ik vrij weinig mee van het vaar-gebeuren, er zitten daar nou eenmaal geen ramen. Dat je aankomt in een haven merk je aan het feit dat er vermogen op de hoofdmotor wordt teruggenomen maar je bent gewoon aan het werk. Als de hulpgenerator wordt gestart en de Hoofdmotor wordt gestopt zal je wel tegen de kant liggen.
Zo ook de aankomst in Sines, Portugal. Toen ik boven kwam voor de lunch, kon ik pas naar buiten kijken en wat ik zag dat beviel wel! Een mooie blauwe lucht en op de berg in de verte lag de stad van witte huisjes.

's Avonds, na het werk gingen we met een paar man de stad in. Maar je mag het schip niet af: je moet worden opgehaald door een taxi! Die wordt dan wel weer geregeld en betaald door de haven, zowel op de heen en terugreis.
Eenmaal in de stad was het mijn idee om niet op te vallen; "Blend in with the locals" ofzo. Ik had dus geen idioot korte broek aangetrokken, geen T-shirt met AMSTERDAM en geen grote zonnebril, maar gewoon een lange broek, shirt en jasje (ondanks dat het hier 20 graden is lopen mensen nog rond in hun winterjas). Ik was alleen vergeten dat ik daar liep met een groep Indonesische matrozen die in korte broek en t-shirt op teenslippers hun ogen uitkeken. Daarbij was ik waarschijnlijk ook nog eens de enige in de hele stad met blond haar en blauwe ogen. Overal keken mensen ons na.

Sines heeft een oud kasteel en iemand (misschien een buurtcommisie ;-) heeft ooit beslist dat het stadje van nog geen 15.000 inwoners ook een nieuw kasteel kon gebruiken. Een geheel uit marmer opgetrokken stadsbibliotheek/kasteel was het resultaat. Strak, hoog en vierkant en zelfs voorzien van schietsleuven (voor boogschutters) zodat iedere aanslag op de boeken kon worden afgeslagen. (zie ook de eerste foto hier onder) Gelukkig hadden ze er ook computers met internet maar toen ik achter een computer ging zitten kwam er bibliothecaresse naar me toe om me streng toe te spreken... in het Portugees. Toen ik in het Engels begon te praten liep ze weg. Ze kwam terug met een jongen van 12 die z'n huiswerk zat te maken maar nu werd ingezet als tolk. Toen ik me, onder begleiding van de twaalfjarige, correct had ingeschreven voor de computer kon ik dan even aan de gang.

Toen het donker was liep ik door de stad terug te richting de haven. Ook zonder de matrozen wilde het plan om niet op te vallen niet lukken. ik werd keihard nagekeken door iedereen. De stad is wel mooi, met veel smalle straatjes en hoewel het vrijdag avond was, was er werkelijk niemand op straat. Wat een rust!
Eenmaal terug op het schip begon het gewone leven weer...