Het lijkt misschien allemaal erg saai wat ik hier allemaal vertel maar dat komt niet omdat er niets leukers is om over te vertellen. Ik kan alleen niet alles zomaar op internet gooien.
Tijdens m'n vorige stage ging er een keer iets goed mis tijdens het testen van een reddingssloep (toch echt wel een levensgevaarlijke situatie), iets wat ik natuurlijk in geuren en kleuren op m´n site had gezet, inclusief het vele vloeken van de kapitein. Die werd vervolgens per email door z'n vrouw tot de orde geroepen dat hij niet zo mocht vloeken en ik kreeg daarna natuurlijk op m'n flikker van die vent.
Nou wordt er hier aan boord zoveel gevloekt dat ook alle Indonesiers in vloeiend Nederlands mee godverren, maar ik pas gewoon iets beter op met wat ik schrijf.
De sterke verhalen komen thuis wel :-)
donderdag 28 februari 2008
A Cold day in Hell
Ook op de Luzon Strait had ik al een hekel aan de Purifierroom, een kamer waar purifieers en seperators (centrifuges) de brandstof en smeerolie zuiveren van vuildeeltjes. Omdat de brandstof tegen de 100 graden moet zijn om te centrifugeren is het er namelijk erg heet.
De afgelopen twee dagen hebben Frans en ik een aantal brandstoffilters in de purifierroom schoongemaakt. De ontwerper van de machinekamer heeft daar duidelijk niet over nagedacht (of wel, maar dan niet lang genoeg).
In een klein hoekje, tussen de steam-heaters in, zaten twee van die filters. Hoewel er maar net genoeg ruimte was voor 1 persoon moesten we daar vaak samen werken. Terwijl de een op z'n buik lag om de twee sleutels op hun plaats te houden kon de ander dan bout vast of los slaan met een hamer. En dan maar hopen dat je niet op je vingers werd geslagen :-)
Door het gebrek aan ruimte leun of stoot je al snel tegen de hete stoomleidingen aan, iets wat een paar brandwonjes maar vooral veel gevloek ten gevolg had. Ook de Indonesische Frans riep regelmatig "#$&*Godverdomme#$!%!"
Door de stralingwarmte zweet je natuurlijk ook als een otter. Terwijl ik voorovergebogen stond te hameren stroomde er steeds zoveel zweet m'n ogen in dat ik niets meer kon zien. Lekker hoor.
Als toetje moeten we morgen ook nog zo'n seperator openslopen en schoonmaken.
De afgelopen twee dagen hebben Frans en ik een aantal brandstoffilters in de purifierroom schoongemaakt. De ontwerper van de machinekamer heeft daar duidelijk niet over nagedacht (of wel, maar dan niet lang genoeg).
In een klein hoekje, tussen de steam-heaters in, zaten twee van die filters. Hoewel er maar net genoeg ruimte was voor 1 persoon moesten we daar vaak samen werken. Terwijl de een op z'n buik lag om de twee sleutels op hun plaats te houden kon de ander dan bout vast of los slaan met een hamer. En dan maar hopen dat je niet op je vingers werd geslagen :-)
Door het gebrek aan ruimte leun of stoot je al snel tegen de hete stoomleidingen aan, iets wat een paar brandwonjes maar vooral veel gevloek ten gevolg had. Ook de Indonesische Frans riep regelmatig "#$&*Godverdomme#$!%!"
Door de stralingwarmte zweet je natuurlijk ook als een otter. Terwijl ik voorovergebogen stond te hameren stroomde er steeds zoveel zweet m'n ogen in dat ik niets meer kon zien. Lekker hoor.
Als toetje moeten we morgen ook nog zo'n seperator openslopen en schoonmaken.
vrijdag 22 februari 2008
Waar ben ik?
Met dank aan Maurice!
http://www.sailwx.info/shiptrack/shipposition.phtml?call=PDBE
Up to date gegevens over waar m'n schip zit! Bookmarken, tartpagina van maken, onder je kussen leggen!
http://www.sailwx.info/shiptrack/shipposition.phtml?call=PDBE
Up to date gegevens over waar m'n schip zit! Bookmarken, tartpagina van maken, onder je kussen leggen!
Technologie staat voor niets...
Ik had m'n best gedaan: site verbouwd zodat ik vanaf het schip, gewoon per email automatisch m'n site kon updaten. Helaas: er is geen vrij email kantoor mogelijk vanaf het schip. Ik ben dus aangewezen op internetcafé's en zeemanshuizen.
Om de berichten toch een beetje te spreiden over de week komt Sylvester (gezien op www.dekoster.co.uk !) me weer helpen.
Erg cool van die ouwe gek dat hij dat doet aangezien hij superdruk is: hij is net met vrouw en kind in Engeland gaan wonen!
Om de berichten toch een beetje te spreiden over de week komt Sylvester (gezien op www.dekoster.co.uk !) me weer helpen.
Erg cool van die ouwe gek dat hij dat doet aangezien hij superdruk is: hij is net met vrouw en kind in Engeland gaan wonen!
Koude rillingen
Rare dag vandaag. We liggen voor de kust van Engeland voor anker (bij Torquay, voor de liefhebbers) om de lading op te warmen. Het vloeibare gas wat we in Sines, Portugal hebben geladen was toen -40 graden maar in Stade, Duitsland kunnen ze het gas alleen verwerken als het rond de -10 graden is.
Maar omdat we voor anker liggen draait de hoofdmotor niet en dus is het koud in de machinekamer: minder dan 30 graden! Toch raar dat je het koud hebt omdat het maar 28 graden is...
Hoe is het weer in Nederland eigelijk?
Maar omdat we voor anker liggen draait de hoofdmotor niet en dus is het koud in de machinekamer: minder dan 30 graden! Toch raar dat je het koud hebt omdat het maar 28 graden is...
Hoe is het weer in Nederland eigelijk?
Zondag, was het maar zondag
Tijdens m'n vorige stage stelden de weekeinden niet veel voor. Zaterdag gewoon de hele dag werken en een keer in de twee weken zondag middag vrij. Het menu op zondag was duidelijk: biefstuk, friet, sla en ijs toe. En dat was dan waar je de hele week naar uit moest kijken.
Hier is dat wel anders! Zaterdag werken we een halve dag, al moeten we 's middags om 16:00 wel nog even een rondje door de machinekamer lopen om te kijken of alles nog goed gaat. Als lunch hadden we erwtensoep en pannenkoeken (naturel en spek). En dat smaakte echt Nederlands... best knap van die Indonesiche kok.
Zondag is het echt feest: het begint 's ochtends al met verse croisantjes bij het ontbijt. En er moeten om 08:00, 12:00 en om 16:00 wel controlerondjes worden gelopen in de machinekamer maar verder ben je gewoon vrij.
Voor de lunch (die overigens altijd warm is) stonden er opeens hapjes in de messroom: bitterballen, kipnuggets en rolletjes gerookte zalm. Er ontstond na de champignonnensoep lichte paniek toen bleek dat de kok afweek van het biefstuk-friet menu (wat hier normaal ook wordt gehanteerd). In plaats daarvan kwamen er namelijk, sla, saté, nassi, gefrituurde garnalen, 2 soorten groenten, kroepoek en satésaus voorbij. Ook niet gek! Om er goed van te kunnen genieten werd er ook maar rode wijn bij gedronken. We hadden zacht roomijs met slagroom toe en daarna wordt er uiteraard nog koffie gedronken.
Het was maar goed dat er niet gewerkt hoefde te worden, want ik had me tonnetje rond gegeten!
's Avonds waren er frikandellen bij de broodmaaltijd. Ik kan me nog herinneren hoe we tijdens m'n vorige stage maandenlang probeerden om kroketten te bestellen, telkens zonder resultaat. Uiteindelijk werden er dan kroketten geleverd, bleken het aardappelkroketten te zijn :-(
Hier is dat wel anders! Zaterdag werken we een halve dag, al moeten we 's middags om 16:00 wel nog even een rondje door de machinekamer lopen om te kijken of alles nog goed gaat. Als lunch hadden we erwtensoep en pannenkoeken (naturel en spek). En dat smaakte echt Nederlands... best knap van die Indonesiche kok.
Zondag is het echt feest: het begint 's ochtends al met verse croisantjes bij het ontbijt. En er moeten om 08:00, 12:00 en om 16:00 wel controlerondjes worden gelopen in de machinekamer maar verder ben je gewoon vrij.
Voor de lunch (die overigens altijd warm is) stonden er opeens hapjes in de messroom: bitterballen, kipnuggets en rolletjes gerookte zalm. Er ontstond na de champignonnensoep lichte paniek toen bleek dat de kok afweek van het biefstuk-friet menu (wat hier normaal ook wordt gehanteerd). In plaats daarvan kwamen er namelijk, sla, saté, nassi, gefrituurde garnalen, 2 soorten groenten, kroepoek en satésaus voorbij. Ook niet gek! Om er goed van te kunnen genieten werd er ook maar rode wijn bij gedronken. We hadden zacht roomijs met slagroom toe en daarna wordt er uiteraard nog koffie gedronken.
Het was maar goed dat er niet gewerkt hoefde te worden, want ik had me tonnetje rond gegeten!
's Avonds waren er frikandellen bij de broodmaaltijd. Ik kan me nog herinneren hoe we tijdens m'n vorige stage maandenlang probeerden om kroketten te bestellen, telkens zonder resultaat. Uiteindelijk werden er dan kroketten geleverd, bleken het aardappelkroketten te zijn :-(
Vroeg op
En het gewone leven begon erg vroeg! Na de avond op de wal werd er om 04:00 uur op m'n deur geklopt. We gingen sludge (afgewerkte zware olie) afgeven aan de wal. De slang was al aangekoppeld en terwijl ik nog wakker moest worden rende ik achter de Meester aan, die in de machinekamer in hoog tempo afsluiters omzette en kleppen opende. Daarna werd de pomp gestart en hoewel de steamheaters de olie in de tank al tot boven de 100 graden hadden verwarmd, had de pomp het er maar zwaar mee: de olie was gewoon te dik, te stroperig. Oplossing: verdunnen die zooi, met diesel (gasolie). Mooi idee natuurlijk (en ook echt nodig), alleen zo jammer dat de Dieselolietank twee dekken hoger ligt dan de sludgetank. Tot een uur of 07:00 liep ik dus heen en weer te rennen met emmers diesel, terwijl ik ondertussen de pompdruk en de temperatuur van het spul in de gaten hield.
Toen de tankwagen vol was vertrok het schip vrijwel direct dus opnieuw was het rennen, dit keer om de hoofdmotor op te starten. Eenmaal op zee moesten alle tanks weer gesound worden (meten hoeveel olie er in zit) zodat we konden uitrekenen hoeveel sludge we hadden afgegeven aan de wal alle troep moest nog worden opgeruimd.
Ik was bek af, had dorst voor tien en was dus maar wat blij dat ik om half negen weer even naar bed mocht om wat slaap in te halen...
Toen de tankwagen vol was vertrok het schip vrijwel direct dus opnieuw was het rennen, dit keer om de hoofdmotor op te starten. Eenmaal op zee moesten alle tanks weer gesound worden (meten hoeveel olie er in zit) zodat we konden uitrekenen hoeveel sludge we hadden afgegeven aan de wal alle troep moest nog worden opgeruimd.
Ik was bek af, had dorst voor tien en was dus maar wat blij dat ik om half negen weer even naar bed mocht om wat slaap in te halen...
Blend in with the locals
Omdat ik nu in de machinekamer zit krijg ik vrij weinig mee van het vaar-gebeuren, er zitten daar nou eenmaal geen ramen. Dat je aankomt in een haven merk je aan het feit dat er vermogen op de hoofdmotor wordt teruggenomen maar je bent gewoon aan het werk. Als de hulpgenerator wordt gestart en de Hoofdmotor wordt gestopt zal je wel tegen de kant liggen.
Zo ook de aankomst in Sines, Portugal. Toen ik boven kwam voor de lunch, kon ik pas naar buiten kijken en wat ik zag dat beviel wel! Een mooie blauwe lucht en op de berg in de verte lag de stad van witte huisjes.
's Avonds, na het werk gingen we met een paar man de stad in. Maar je mag het schip niet af: je moet worden opgehaald door een taxi! Die wordt dan wel weer geregeld en betaald door de haven, zowel op de heen en terugreis.
Eenmaal in de stad was het mijn idee om niet op te vallen; "Blend in with the locals" ofzo. Ik had dus geen idioot korte broek aangetrokken, geen T-shirt met AMSTERDAM en geen grote zonnebril, maar gewoon een lange broek, shirt en jasje (ondanks dat het hier 20 graden is lopen mensen nog rond in hun winterjas). Ik was alleen vergeten dat ik daar liep met een groep Indonesische matrozen die in korte broek en t-shirt op teenslippers hun ogen uitkeken. Daarbij was ik waarschijnlijk ook nog eens de enige in de hele stad met blond haar en blauwe ogen. Overal keken mensen ons na.
Sines heeft een oud kasteel en iemand (misschien een buurtcommisie ;-) heeft ooit beslist dat het stadje van nog geen 15.000 inwoners ook een nieuw kasteel kon gebruiken. Een geheel uit marmer opgetrokken stadsbibliotheek/kasteel was het resultaat. Strak, hoog en vierkant en zelfs voorzien van schietsleuven (voor boogschutters) zodat iedere aanslag op de boeken kon worden afgeslagen. (zie ook de eerste foto hier onder) Gelukkig hadden ze er ook computers met internet maar toen ik achter een computer ging zitten kwam er bibliothecaresse naar me toe om me streng toe te spreken... in het Portugees. Toen ik in het Engels begon te praten liep ze weg. Ze kwam terug met een jongen van 12 die z'n huiswerk zat te maken maar nu werd ingezet als tolk. Toen ik me, onder begleiding van de twaalfjarige, correct had ingeschreven voor de computer kon ik dan even aan de gang.
Toen het donker was liep ik door de stad terug te richting de haven. Ook zonder de matrozen wilde het plan om niet op te vallen niet lukken. ik werd keihard nagekeken door iedereen. De stad is wel mooi, met veel smalle straatjes en hoewel het vrijdag avond was, was er werkelijk niemand op straat. Wat een rust!
Eenmaal terug op het schip begon het gewone leven weer...
Zo ook de aankomst in Sines, Portugal. Toen ik boven kwam voor de lunch, kon ik pas naar buiten kijken en wat ik zag dat beviel wel! Een mooie blauwe lucht en op de berg in de verte lag de stad van witte huisjes.
's Avonds, na het werk gingen we met een paar man de stad in. Maar je mag het schip niet af: je moet worden opgehaald door een taxi! Die wordt dan wel weer geregeld en betaald door de haven, zowel op de heen en terugreis.
Eenmaal in de stad was het mijn idee om niet op te vallen; "Blend in with the locals" ofzo. Ik had dus geen idioot korte broek aangetrokken, geen T-shirt met AMSTERDAM en geen grote zonnebril, maar gewoon een lange broek, shirt en jasje (ondanks dat het hier 20 graden is lopen mensen nog rond in hun winterjas). Ik was alleen vergeten dat ik daar liep met een groep Indonesische matrozen die in korte broek en t-shirt op teenslippers hun ogen uitkeken. Daarbij was ik waarschijnlijk ook nog eens de enige in de hele stad met blond haar en blauwe ogen. Overal keken mensen ons na.
Sines heeft een oud kasteel en iemand (misschien een buurtcommisie ;-) heeft ooit beslist dat het stadje van nog geen 15.000 inwoners ook een nieuw kasteel kon gebruiken. Een geheel uit marmer opgetrokken stadsbibliotheek/kasteel was het resultaat. Strak, hoog en vierkant en zelfs voorzien van schietsleuven (voor boogschutters) zodat iedere aanslag op de boeken kon worden afgeslagen. (zie ook de eerste foto hier onder) Gelukkig hadden ze er ook computers met internet maar toen ik achter een computer ging zitten kwam er bibliothecaresse naar me toe om me streng toe te spreken... in het Portugees. Toen ik in het Engels begon te praten liep ze weg. Ze kwam terug met een jongen van 12 die z'n huiswerk zat te maken maar nu werd ingezet als tolk. Toen ik me, onder begleiding van de twaalfjarige, correct had ingeschreven voor de computer kon ik dan even aan de gang.
Toen het donker was liep ik door de stad terug te richting de haven. Ook zonder de matrozen wilde het plan om niet op te vallen niet lukken. ik werd keihard nagekeken door iedereen. De stad is wel mooi, met veel smalle straatjes en hoewel het vrijdag avond was, was er werkelijk niemand op straat. Wat een rust!
Eenmaal terug op het schip begon het gewone leven weer...
vrijdag 15 februari 2008
Aanboord van de Coral Isis
Jaja, het is gelukt: ik ben aan boord. Dat ging niet helemaal soepel aangezien de agent zich vergist had in de tijd. In plaats van 12:00 uur 's middags lag het schip pas om 18:00 tegen de kant in Antwerpen dus had ik opeens een middag door te brengen in Antwerpen! En dat is niet het ergste wat me is overkomen. De zon scheen en na wat zoeken had ik een prima plekje op een terras gevonden waar ik een groot deel van de middag heb gegeten, gelezen en gedronken... Kortom: genoten.M'n stage is begonnen in de Machinekamer. Met de hitte valt het hier nog wel mee met rond de 38 graden.
De bemanning is gezellig. :-)
Hierboven nog de foto's van mijn hut. Erg klein (ik heb mijn fisheye lens gebruikt) maar ik heb godzijdank wel een eigen douche en wc.
Maargoed, met al die lege muren ziet het er wel vrij troosteloos uit :-(
Bij deze dus de oproep: Stuur post!
Kaartjes, foto's, brieven... Dat kan ik dan mooi aan de muur hangen en dan lijkt het allemaal wat vrolijker!
Post moet trouwens naar het volgende adres:
Joep Henselmans
Aanboord van de Coral ISIS
Per Adres van Anthony Veder
Postbus 1159
3000 BD Rotterdam
Nou, ik ga weer verder. Ik had in de haast namelijk wel scheermesjes ingepakt, maar de basis, waar je de mesjes aan moet klikken was ik dan weer vergeten :-S
Groetjes vanuit Sines!
zaterdag 9 februari 2008
“A ship is safe in harbor, but that's not what ships are for.”
De komende 6 maanden ga ik stagelopen aanboord van de Coral Isis, een gastanker van Anthony Veder. Het vaargebied zal vooral in Europa liggen maar ligt niet vast. Het schip krijgt redelijk kort van te voren waar het naartoe moet.
Deze stage zal heel anders worden dan m'n vorige stage, die ik bij Seatrade voer. Vorige keer vervoerden we fruit (bananen) en nu vloeibaar gas (propyleen), de Luzon Strait (m'n vorige schip) was 5 jaar oud, dit nieuwe schip 25 jaar! En haalde de Luzon Strait met haar 167 meter een snelheid van 22 knopen, de Coral Isis is 114 meter lang en gaat 13 knopen. En dit is pas het begin van de lijst met grote verschillen. Ik ben erg nieuwsgierig!
Bij m'n vorige stage kwam ik nog krokodillen tegen, gewapende bewakers en zelfs een verstekeling maar ik hoop van harte dat het nu allemaal wat rustiger aan gaat. Zelfs dan blijft er genoeg te beleven.
Tijdens mijn stage zal ik op deze plek een weblog bijhouden. Ik kan vanaf het schip, via de satelliet teksten online zetten maar om foto's te posten moet ik echt aan land. Het zou $50,- kosten om een simpele foto zoals hierboven via de satelliet te verzenden! Als ik in een haven aan land kan, kan ik dus wel foto's uploaden en m'n gewone email checken.
Morgen moet ik in Antwerpen opstappen en begint het verhaal. Tot mails, of tot over 6 maanden!
vrijdag 8 februari 2008
donderdag 7 februari 2008
woensdag 6 februari 2008
Café Chantant (zangers), Kapitein Zeppos, Amsterdam
Zangers en bezoekers kunnen mailen voor meer en highress foto's :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
